Dag 18 reis van Ballito naar Drakensbergen

Zaterdag 17 augustus 2013

Onderweg naar onze laatste bestemming nog even Durban aangedaan, aangezien Nini het nodig vond om hier nog wat geld te spenderen aan een souveniertje.  Vervolgens de rit richting Didima kamp Drakensbergen voortgezet door een prachtig landschap, waardoor we het echte Afrika gevoel weer kregen. 

Aangekomen in Winterton, zo'n 40 km vóór onze bestemming, nog wat boodschappen gedaan in de plaatselijke supermarkt. Op de parkeerplaats konden we een bedelend jongetje, tegen de adviezen in, niet met lege handen laten staan.  Best lastig om na het inkopen van allerlei lekkers en andere onnodige uitgaven niet te delen...

Daarna hebben we onze ogen uitgekeken tijdens de route, langs diverse dorpjes, woongemeenschappen, families, kralen of hoe je het dan ook mag noemen in een werkelijk schitterend landschap. Het viel ons op dat de mensen langs de weg, die kennelijk in de her en der gegroepeerde rieten en betonnen hutjes wonen, er redelijk goed verzorgd uitzagen. We concludeerden dat dit waarschijnlijk de levensstandaard van de gemiddelde Afrikaan, buiten de stad, zou kunnen zijn.
Aangekomen bij Didima kamp, gelegen in een natuurreservaat, kregen we drie cottages, waarvan twee aanééngeschakelde, toegewezen, waardoor Jente en Puck voor de eerste keer hun eigen " huisje" kregen. De vrouw van de receptie waarschuwde ons wel voor de Baboons, niet zijnde monkeys. Op de vraag wat dat voor beesten waren, antwoordde ze:"You'll see them".

Door de vormgeving en de situering leken de cottages met de natuur verweven te zijn. We waren erg blij met deze laatste bestemming en waren het erover eens dat 4 nachten in een luxe resort achteraf gezien niet de beste keuze was geweest, aangezien dat niet helemaal aansloot bij onze beleving. 

Terwijl wij gingen  ínformeren naar de mogelijke activiteiten in deze innemend mooie omgeving en Els even " thuis" bleef, werd ze plotseling geconfronteerd met een grote lelijke aap die op 5 meter bij haar vandaan op een rotsblok zat. 
Teruggekomen liet ze ons de opname zien van dit gedrocht, terwijl hij het keukenraampje van één van de cottages probeerde te openen om de boel te kunnen plunderen.
De boeken erop nageslagen, bleek het een Beerbaviaan te zijn. Volgens Els was er een hele 'kudde' van deze beesten gepasseerd. De volgende dag hebben we dat spektakel met z'n allen kunnen aanschouwen. 
Nog net voor het donker, toen we van het uitzicht stonden te genieten, zagen we op grotere afstand ook nog een jonge eland-antilope, waarvan we inmiddels wisten dat die op de rotswandbeschilderingen wordt afgebeeld.